امروزه با توجه به افزايش قيمت سوخت از جمله سوخت هاي فسيلي، اهميت صرفه جويي در مصرف انرژي بيش از پيش نمايان شده است. در اين ميان ايجاد راهكارهاي نوين در به روز كردن روش هاي قديمي و پرهزينه، باعث تسريع و كاهش هزينه تمام شده و در نتيجه افزايش سود و قدرت رقابت در بازار هاي داخلي و خارجي براي شركتها و صنايع مي شود. با اين تفاسير شركت هاي انتقال سوخت اقدام به نوسازي پروسه تخليه سوختهاي سنگين به روشهاي سنتي كرده اند كه علاوه بر هزينه هاي سنگين و سرعت پايين موجب افت كيفيت سوخت نيز مي شدند. اين اختراع شامل ارائه طرحي براي دستگاهي جهت تخليه سوخت با استفاده از اختلاف فشار است كه علاوه بر كاهش چشمگير هزينه فرآيند و زمان عمليات، خطرات احتمالي و افت كيفيت سوخت در طي فرآيند را كاهش مي دهد.

دراين روش اسيد سولفوريك و سولفات پتاسيم با نسبتهاي استوكيومتري در يك محلول حاوي يونهاي مختلف با غلظت مشخص حل شده و كلريد هيدروژن توليدي به همراه آب تبخير و از محيط واكنش خارج مي گردد. سپس محلول سرد شده رسوب نمكي آن جدا و مادر آب براي واكنش مجدد به قسمت اول منتقل مي شود. رسوب حاصل در آب يا محلول رقيق حاصل از مراحل بعد حل كرده تجزيه مي گردد تا محصول سولفات پتاسيم و مادر آب اشباع از اسيد سولفوريك را ايجاد نمايد. در مراحل تبخير و خارج كردن كلريد پتاسيم توليد شده لازم است به مقدار لازم آب به سيستم تزريق گردد تا غلظت يونها ثابت بماند و بتوان جوهر نمك با درصد خلوص قابل فروش به بازار را بصورت مخلوط آزئوتروپ با آب از محيط واكنش خارج كرد. آزمايشات انجام شده بروي روش انتخابي نشان داده است كه در اثر واكنش بين اسيد سولفوريك و كلريد پتاسيم در دماهاي مختلف محصولات پتاسيم دار متفاوتي به وجود مي آيند كه عبارتند از : K2SO4, K3H(SO4)2, KHSO4, KH3(SO4)2 و در دماهاي مختلف تركيب درصدهاي متفاوتي براي اين مواد وجود دارد لذا با كنترل شرايط دمايي مي توان ميزان اين مواد را در محيط واكنش كنترل كرد. با بررسي وتعيين نقاط فازي در دماهاي متفاوت مي توان شرايط غلظتي و دمائي مناسب براي رسيدن به محصول دلخواه را فراهم كرد كه در اين حالت مكانيسم عمليات تعيين مي گردد. به عبارت ديگر با تغيير نسبت يون هيدروژن به يون پتاسيم در محلول واكنش مي توان هر كدام از محصولات پتاسيم دار فوق را كريستاله نمود و از آنجا كه نسبت اين مواد بسيار وابسته به دما است لذا با كنترل دما و همچنين كنترل نسبت يون هيدروژن به يون پتاسيم مي توان گونه رسوبي دلخواه را با سرد كردن محلول واكنش رسوب داد. حال با توجه به اينكه از بين چهار گونه فوق تنها گونه KH3(SO4)2 در اثر عمليات هيدروليز ساده به سولفات پتاسيم و اسيد سولفوريك تبديل مي شود؛لذا بسيار ايده آل است كه شرايط اين حد واسط مورد نظر قرار گيرد تا بتوان هم مادر آب حاوي اسيد سولفوريك را با انجام عمليات تغليظ ساده به مراحل اول واكنش انتقال داد و هم اينكه بتوان محصول سولفات پتاسيم را با سرد كردن رسوب داده از محيط واكنش جدا گردد. دماي انجام واكنش حدود130 درجه سانتي گراد و نسبت يون هيدروژن به ازاي هر100 گرم محلول80/0 مي باشد.

ايروژل ها دسته اي از ابرهاي سلول باز با چگالي پايين، تخلخل پيوسته، مساحت سطح زياد، اندازه حفرات نانومتري و فاز زمينه متشكل از ذرات به هم پيوسته با ابعادي در مقياس نانومتر هستند. اين ويژگي ها منشاء خواص منحصربفرد اين مواد از قبيل هدايت حرارتي بسيار پايين، سرعت انتشار صوت كم، شفافيت نوري و مساحت سطح ويژه زياد هستند. هدف اختراع پيش رو ساخت عايق حرارتي بر پايه ايروژل پلي يورتان مي باشد. از جمله مشكلات توليد عايق هاي ايروژل هزينه بالا و زمان طولاني و فرآيند مشكل ساخت ايروژل ها است. به منظور كاهش هزينه هاي مربوط به ماده اوليه، واكنش پليمري شدن مونومر هاي ايزوسيانات و پلي اُل عنوان يك ماده اوليه ارزان قيمت مورد استفاده قرار گرفت. زمان پليمري شدن سل- ژل مونومرهاي ايزوسيانات و پلي اُل بسيار كم تر از پليمر شدن مونومر هاي معمول براي ساخت ايروژل هاي آلي است. با جايگزيني روش خشك كردن در شرايط محيطي علاوه بر كاهش زمان و هزينه فرايند، خطر فرآيند توليد نيز مرتفع گرديده است. تمام اين عوامل امكان توليد صنعتي اين عايق ها را فراهم آورده است.

براي افزايش ايمني ساختمان در برابر رعد و برق يا افزايش بارهاي الكتريكي، از اتصال الكتريكي ساختمان ها يا تجهيزات به زمين استفاده مي كنند كه به آن ارتينگ مي گويند. در سيستم هاي ارتينگ مهم ترين بخش، مقاومت الكتريكي زمين اطراف الكترود مي باشد. براي كاهش اين مقاومت از مواد افزايش دهنده هدايت الكتريكي زمين استفاده مي شود. اين مواد از يكي از مكانيزم هاي هدايت يوني يا الكتروني استفاده مي كنند و قابل استفاده در زمين هاي خشك يا مرطوب هستند. اين اختراع شامل ماده كاهنده مقاومت زمين است كه خصوصيات هدايت يوني و الكتروني همزمان دارد و مي تواند براي انواع زمين هاي صخره اي، خاك هاي سنگلاخي، مناطق كوهستاني، خاك هاي شني، خاك هاي ماسه اي مرطوب(دريا) و خاك هاي ماسه اي خشك (صحرا) مورد استفاده قرار گيرد.